من در این دلواپسی ها نشسته ام تنها

می خواهم با تو سخن بگویم

می خواهم باز چهره ات را با همان لبخند کودکانه ببینم

می خواهم هر چه انتهایش به اسم تو و یاد تو ختم می شود

شعر هایم ناتمام ماندند...اسیر دلتنگی شدم من

و خواب، مرا به رویای با تو بودن می رساند!

کاش خیابان های شلوغ سهم ما نبود

اما..غصه ای نخواهم خورد...

اشکهایم را برای شانه های تو ذخیره خواهم کرد

حرف های ناتمامم را به روی دیوار قلبم حک می کنم

... و با دیدنت همه را تکمیل می کنم

بهار از راه می رسد

 و ما دوباره به بودن و رسیدن

به انتهای جاده ی سرنوشت می اندیشیم

                      می دانی؟

 

                      یک وقت هایی باید

                      رویِ یک تکه کاغذ بنویسی

 
                     تعطیل است!!!

 

                     و بچسبانی پشتِ شیشه‌یِ افکارت...

                      باید به خودت استراحت بدهی

                      دراز بکشی

                      دست هایت را زیر سرت بگذاری

                      به آسمان خیره شوی

                      و بی خیال سوت بزنی

 
                      در دلت بخندی به تمام افکاری که

 
                      پشت شیشه‌یِ ذهنت صف کشیده اند

                      آن وقت با خودت بگویی:

                                       بگذار منتظر بمانند...